التهاب ستون فقرات می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله عفونت ها، اختلالات خود ایمنی و سایر شرایط پزشکی زمینه ای ایجاد شود. برخی از علل شایع التهاب ستون فقرات عبارتند از:
عفونت ها: عفونت های ویروسی یا باکتریایی می توانند منجر به التهاب نخاع شوند. نمونه هایی از عفونت هایی که می توانند باعث التهاب ستون فقرات شوند عبارتند از مننژیت ویروسی، آنسفالیت ویروسی و عفونت های باکتریایی مانند سل یا سیفلیس.
اختلالات خودایمنی: شرایطی مانند مولتیپل اسکلروزیس (MS)، میلیت عرضی و اختلال طیف نورومیلیت نوری (NMOSD) اختلالات خود ایمنی هستند که می توانند منجر به التهاب طناب نخاعی شوند. در این شرایط، سیستم ایمنی به اشتباه به نخاع حمله می کند و منجر به التهاب و آسیب می شود.
تروما: ضربه فیزیکی به ستون فقرات، مانند آسیب نخاعی در اثر تصادف یا سقوط، می تواند باعث التهاب و آسیب به نخاع شود.
تومورها: تومورهای داخل یا نزدیک نخاع نیز می توانند منجر به التهاب و فشرده شدن نخاع شوند و در نتیجه علائم التهاب طناب نخاعی ایجاد شود.
اختلالات عروقی: شرایطی که بر رگ های خونی تامین کننده نخاع تأثیر می گذارد، مانند واسکولیت، می تواند منجر به التهاب و آسیب به نخاع شود.
تشخیص التهاب ستون فقرات معمولاً شامل ارزیابی کامل تاریخچه پزشکی بیمار، معاینه فیزیکی و مطالعات تصویربرداری است. برخی از تستها و روشهای تشخیصی رایج که برای تشخیص استفاده میشوند عبارتند از:
MRI: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یک تکنیک تصویربرداری غیر تهاجمی است که می تواند تصاویر دقیقی از نخاع و ساختارهای اطراف آن ارائه دهد. MRI می تواند به شناسایی التهاب، فشرده سازی یا سایر ناهنجاری ها در نخاع کمک کند.
پونکسیون کمری: همچنین به عنوان ضربه ستون فقرات شناخته می شود، سوراخ کمری شامل جمع آوری مایع مغزی نخاعی از کانال نخاعی است. تجزیه و تحلیل مایع مغزی نخاعی می تواند به شناسایی علائم التهاب، عفونت یا سایر بیماری های زمینه ای موثر بر نخاع کمک کند.
آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است برای بررسی نشانگرهای التهاب، عفونت، اختلالات خودایمنی یا سایر شرایط پزشکی زمینهای که میتوانند در التهاب ستون فقرات نقش داشته باشند، انجام شود.
مطالعات الکترودیاگنوستیک: الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی (NCS) ممکن است برای ارزیابی عملکرد اعصاب و عضلات انجام شود که می تواند به ارزیابی میزان درگیری نخاع کمک کند.
علائم التهاب ستون فقرات
علائم بسته به علت زمینه ای و میزان التهاب می تواند متفاوت باشد. علائم شایع این عارضه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درد: بیماران مبتلا به التهاب ستون فقرات ممکن است درد موضعی یا تشعشعی را در پشت، گردن یا اندامها تجربه کنند. درد ممکن است ماهیت تیز، کوبنده یا سوزاننده باشد.
ضعف: ضعف عضلانی یا فلج در اندام ها می تواند به دلیل التهاب ستون فقرات رخ دهد که بر انتقال سیگنال ها بین مغز و ماهیچه ها تأثیر می گذارد.
بی حسی یا سوزن سوزن شدن: اختلالات حسی مانند بی حسی، گزگز یا از دست دادن حس در نواحی آسیب دیده می تواند در بیماران مبتلا به التهاب ستون فقرات وجود داشته باشد.
اختلال عملکرد مثانه یا روده: تغییرات در عملکرد مثانه یا روده، مانند بی اختیاری یا مشکل در کنترل ادرار یا مدفوع، ممکن است در افراد مبتلا به التهاب نخاع رخ دهد.
مشکلات هماهنگی حرکتی: مشکلات هماهنگی، تعادل و مهارت های حرکتی ظریف را می توان در بیماران مبتلا به این بیماری مشاهده کرد.
روشهای درمان
هدف درمان التهاب ستون فقرات کاهش التهاب، کاهش علائم، پیشگیری از عوارض و رفع علل زمینه ای است. رویکرد درمانی خاص به علت اصلی التهاب و نیازهای هر بیمار بستگی دارد. برخی از گزینه های درمانی رایج عبارتند از:
داروها:
کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون اغلب برای کاهش التهاب در نخاع و تسکین علائم تجویز می شوند.
داروهای ضد درد: داروهای مسکن بدون نسخه یا با نسخه ممکن است برای مدیریت درد مرتبط با التهاب ستون فقرات استفاده شوند.
سرکوب کننده های ایمنی: در موارد التهاب مربوط به خود ایمنی، ممکن است داروهای سرکوب کننده ایمنی برای تعدیل پاسخ ایمنی تجویز شود.
فیزیوتراپی:
فیزیوتراپی می تواند به بهبود قدرت، انعطاف پذیری و هماهنگی عضلات در بیماران مبتلا کمک کند.
عمل جراحی:
در موارد فشردگی طناب نخاعی به دلیل تومورها، فتق دیسک یا سایر ناهنجاریهای ساختاری، ممکن است جراحی برای کاهش فشار روی نخاع و جلوگیری از آسیب بیشتر لازم باشد.
ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIG):
درمان IVIG ممکن است برای بیماران مبتلا به این عارضع مربوط به خودایمنی برای تعدیل پاسخ ایمنی و کاهش التهاب در نظر گرفته شود.
پلاسمافرزیس:
پلاسمافرزیس، همچنین به عنوان تبادل پلاسما شناخته می شود، شامل برداشتن و جایگزینی پلاسما برای حذف آنتی بادی های مضر یا عوامل ایمنی موثر در التهاب ستون فقرات است.