تشخیص دیسک کمر
در طول معاینه فیزیکی ، پزشک از نظر حساسیت کمر شما را بررسی می کند. ممکن است از شما خواسته شود صاف دراز بکشید و پاها را به حالت های مختلفی حرکت دهید تا به شما در تعیین علت درد کمک کند.
همچنین ممکن است پزشک معاینه عصبی برای بررسی مواردی همچون رفلکس ها ، قدرت عضلانی ، توانایی راه رفتن ، توانایی احساس لمس های سبک ، خرده چوب یا لرزش را بررسی کند.
در بیشتر موارد فتق دیسک ، معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی تمام مواردی است که برای تشخیص لازم است. اگر پزشک شما به بیماری دیگری مشکوک است یا باید ببیند کدام عصب تحت تأثیر قرار گرفته است ، ممکن است یک یا چند آزمایش زیر را تجویز کند.
اشعه ایکس اشعه ایکس ساده فتق دیسک را تشخیص نمی دهد ، اما می تواند سایر دلایل کمردرد مانند عفونت ، تومور ، مشکلات ترازبندی ستون فقرات یا شکستگی استخوان را رد کند.
سی تی اسکن. سی تی اسکن یک سری اشعه ایکس را از جهات مختلف می گیرد و سپس آنها را با هم ترکیب می کند تا تصاویر مقطعی از ستون نخاع و ساختارهای اطراف آن ایجاد کند و روش دقیقی برای تشخیص دیسک کمر است.
ام آر آی از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای ایجاد تصاویری از ساختارهای داخلی بدن شما استفاده می شود. با استفاده از این آزمایش می توان محل فتق دیسک را تأیید کرد و دید کدام عصب تحت تأثیر قرار گرفته است.
تشخیص دیسک کمر
میلوگرام قبل از گرفتن اشعه ایکس یک ماده رنگی به مایع نخاع تزریق می شود. این آزمایش می تواند فشار بر نخاع یا اعصاب شما را به دلیل وجود چندین دیسک فتق یا سایر شرایط نشان دهد.
آزمایشات عصبی مانند الکترومیوگرام و مطالعات هدایت عصبی میزان حرکت تکانه های الکتریکی در امتداد بافت عصبی را اندازه گیری می کنند. این می تواند به تعیین محل آسیب عصبی کمک کند.
مطالعه هدایت عصب. این آزمایش تکانه های عصبی الکتریکی و عملکرد ماهیچه ها و اعصاب را از طریق الکترودهایی که روی پوست قرار داده شده اندازه گیری می کند.
الکترومیوگرافی (EMG). در طی EMG ، پزشک شما الکترود سوزنی را از طریق پوست به عضلات مختلف وارد می کند. این آزمایش فعالیت الکتریکی عضلات را هنگام انقباض و زمان استراحت ارزیابی می کند.
کلمات مرتبط :
