التهاب تاندون های شانه

التهاب تاندون های شانه، که معمولا به عنوان تاندونیت شانه یا تاندونیت روتاتور کاف شناخته می شود، وضعیتی است که با تحریک و التهاب تاندون های مفصل شانه مشخص می شود.

شانه یک مفصل توپ و سوکت پیچیده است که دامنه وسیعی از حرکت را امکان پذیر می کند، اما این انعطاف پذیری آن را مستعد استفاده بیش از حد و آسیب نیز می کند. تاندون‌های شانه نقش مهمی در تثبیت مفصل و تسهیل حرکت دارند و هنگامی که این تاندون‌ها ملتهب می‌شوند، می‌تواند منجر به درد، کاهش دامنه حرکتی و محدودیت‌های عملکردی شود.

درک آناتومی شانه و عملکرد تاندون های روتاتور کاف برای درک تاندونیت شانه بسیار مهم است. مفصل شانه از مفصل استخوان بازو (استخوان بازو)، کتف (تیغه شانه) و ترقوه (ترقوه) تشکیل می شود. «روتاتور کاف» به گروهی از چهار تاندون و ماهیچه‌های مرتبط اشاره دارد که با هم کار می‌کنند تا به تثبیت و حرکت مفصل شانه کمک کنند. این تاندون ها شامل تاندون های فوق خاری، زیر خاری، ترس مینور و ساب کتفی هستند. تاندون های روتاتور کاف برای حفظ ثبات شانه، چرخش بازو و بلند کردن بازو از بالای سر ضروری هستند.

تاندونیت شانه زمانی اتفاق می‌افتد که تاندون‌های روتاتور کاف یا دیگر ساختارهای شانه تحت فشار مکرر، ساییدگی و یا ضربه ناگهانی قرار می‌گیرند که منجر به التهاب، ریزش پارگی و درد می‌شود. این وضعیت اغلب با فعالیت هایی همراه است که شامل حرکات مکرر بالای سر بازو می شود، مانند نقاشی، شنا، تنیس یا وزنه برداری. علاوه بر این، عواملی مانند وضعیت نامناسب، عدم تعادل عضلانی و روتین‌های گرم کردن نامناسب می‌توانند در ایجاد تاندونیت شانه نقش داشته باشند.

علائم التهاب تاندون های شانه

درد: افراد مبتلا به تاندونیت شانه اغلب درد و حساسیت موضعی را در شانه آسیب دیده، به ویژه در حین حرکات یا در حالت استراحت، تجربه می کنند.
کاهش دامنه حرکتی: التهاب تاندون می تواند منجر به سفتی و محدودیت در توانایی بالا بردن یا چرخش بازوی آسیب دیده شود.
ضعف: برخی از افراد ممکن است دچار ضعف در شانه آسیب‌دیده شوند، به‌ویژه هنگام تلاش برای بلند کردن یا حمل اشیاء.
کرپیتوس: در برخی موارد ممکن است احساس کرک، ترک خوردن یا ترکیدن در مفصل شانه در حین حرکت وجود داشته باشد.
درد شبانه: تاندونیت شانه می تواند باعث ناراحتی و اختلال در خواب به دلیل دردی شود که هنگام دراز کشیدن روی شانه آسیب دیده بدتر می شود.

روشهای درمان

درمان تاندونیت شانه با هدف کاهش درد و التهاب، ارتقای بهبودی تاندون و رسیدگی به عوامل موثر برای جلوگیری از عود است. استراتژی های مدیریت اولیه برای تاندونیت شانه ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اصلاح استراحت و فعالیت: اجتناب یا اصلاح فعالیت‌هایی که درد و التهاب شانه را تشدید می‌کنند، برای بهبود تاندون‌ها ضروری است. با بهبود علائم، انجام مجدد تدریجی حرکات و فعالیت های شانه توصیه می شود.
• یخ درمانی: قرار دادن کمپرس یخ روی شانه آسیب دیده می تواند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کند. سرما درمانی معمولاً برای مدت کوتاه و چند بار در روز توصیه می شود.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن ممکن است برای مدیریت درد و کاهش التهاب استفاده شوند. پیروی از دوزهای توصیه شده و دستورالعمل های ارائه شده توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی مهم است.
• فیزیوتراپی: تمرینات هدفمند و روتین های کششی می تواند به تقویت عضلات اطراف شانه، بهبود انعطاف پذیری و ارتقای بیومکانیک مناسب کمک کند. فیزیوتراپیست ها می توانند برنامه های توانبخشی شخصی سازی شده را برای رفع ضعف ها یا عدم تعادل های خاص که به تاندونیت شانه کمک می کند، ارائه دهند.
• تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP): این درمان نوظهور شامل تزریق منبع غلیظی از پلاکت‌های مشتق شده از خون خود فرد است که هدف آن تحریک فرآیند بهبودی و ترویج بازسازی بافت در تاندون آسیب‌دیده است.

برای افراد مبتلا به موارد مداوم یا شدید تاندونیت شانه که به اقدامات محافظه‌کارانه پاسخ نمی‌دهند، یا اگر نشانه‌هایی از ناهنجاری‌های ساختاری یا پارگی در تاندون‌ها وجود داشته باشد، ممکن است مداخله جراحی در نظر گرفته شود. بسته به یافته‌های خاص و نیازهای فرد، گزینه‌های جراحی برای تاندونیت شانه ممکن است شامل دبریدمان بافت آسیب‌دیده، ترمیم تاندون‌های پاره شده یا رفع فشار ساب آکرومیال باشد.