دلایل پارگی دیسک کمر
پارگی دیسک کمر، که به عنوان فتق دیسک کمر نیز شناخته می شود، عارضه ای است که در آن، هسته نرم داخل دیسک بین مهره ای از طریق یک پارگی در لایه بیرونی سخت تر آن بیرون می زند. این اتفاق می تواند به اعصاب نخاعی فشار وارد کند و باعث کمردرد ، بی حسی و ضعف در کمر و پاها شود.
علائم پارگی دیسک کمر:
- درد در کمر یا پاها
- بی حسی یا گزگز در کمر یا پاها
- ضعف در عضلات کمر یا پاها
- مشکل در راه رفتن یا ایستادن
- مشکل در کنترل مثانه یا روده
تشخیص پارگی دیسک کمر:
- معاینه فیزیکی
- تصویربرداری، مانند اشعه ایکس، MRI یا سی تی اسکن
- آزمایش های عصبی
دلایل پارگی دیسک کمر
۱٫ افزایش سن: دیسک های بین مهره ای با افزایش سن به طور طبیعی فرسوده می شوند. این امر می تواند باعث ضعیف شدن و پاره شدن لایه بیرونی دیسک شود.
۲٫ فشار و بار بیش از حد: بلند کردن اجسام سنگین، خم شدن مکرر و چرخش کمر می تواند فشار زیادی بر دیسک های بین مهره ای وارد کند و خطر پارگی را افزایش دهد.
۳٫ آسیب دیدگی: ضربه مستقیم به کمر، مانند تصادف رانندگی یا سقوط، می تواند باعث پارگی دیسک شود.
۴٫ اضافه وزن: اضافه وزن می تواند فشار اضافی بر ستون فقرات و دیسک های بین مهره ای وارد کند.
سایر دلایل پارگی دیسک کمر
۵٫ عدم فعالیت: عضلات ضعیف کمر و شکم می توانند در حمایت از ستون فقرات و دیسک های بین مهره ای ناکارآمد باشند.
۶٫ سیگار کشیدن: سیگار کشیدن می تواند جریان خون به دیسک های بین مهره ای را کاهش دهد و آنها را ضعیف تر کند.
۷٫ ژنتیک: برخی افراد به طور ارثی بیشتر در معرض خطر ابتلا به پارگی دیسک کمر هستند.
۸٫ بیماری های زمینه ای: برخی بیماری ها، مانند آرتریت روماتوئید و پوکی استخوان، می توانند خطر پارگی دیسک کمر را افزایش دهند.
عوامل خطر پارگی دیسک کمر
- سن بالای ۳۰ سال
- جنسیت مرد
- شغل هایی که نیاز به بلند کردن اجسام سنگین یا خم شدن مکرر دارند
- اضافه وزن یا چاقی
- عدم فعالیت
- سیگار کشیدن
- سابقه خانوادگی پارگی دیسک کمر
- بیماری های زمینه ای مانند آرتریت روماتوئید و پوکی استخوان
روش های درمان
درمان پارگی دیسک کمر به عوامل مختلفی از جمله شدت پارگی، محل آن و علائم بیمار بستگی دارد. به طور کلی، روش های درمان پارگی دیسک کمر به دو دسته کلی غیر جراحی و جراحی تقسیم می شوند:
روش های غیر جراحی:
استراحت: استراحت در چند روز اول پس از پارگی دیسک کمر می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
دارو درمانی: داروهای مسکن مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند. داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین نیز می توانند برای تسکین درد عصب سیاتیک تجویز شوند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضلات کمر و بهبود انعطاف پذیری ستون فقرات کمک کند. همچنین، فیزیوتراپیست می تواند تمرینات خاصی را برای کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار آموزش دهد.
تزریق: تزریق استروئید یا اپیدورال می تواند به کاهش درد و التهاب در کوتاه مدت کمک کند.
آب درمانی: آب درمانی می تواند به کاهش درد و سفتی عضلات کمک کند.
طب سوزنی: طب سوزنی می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
روش های جراحی:
دیسککتومی: در این روش، جراح قسمتی از دیسک پاره شده را که به عصب فشار می آورد، برمی دارد.
لامینوتومی: در این روش، جراح قسمتی از استخوان را که روی عصب را پوشانده است، برمی دارد تا فشار روی عصب را کاهش دهد.
فیوژن ستون فقرات: در این روش، جراح دو یا چند مهره را با استفاده از پیچ و مهره یا پلاک به هم متصل می کند تا از حرکت آنها و فشار روی عصب جلوگیری کند.
انتخاب روش درمان پارگی دیسک کمر به عوامل مختلفی از جمله شدت پارگی، محل آن، علائم بیمار و سلامت عمومی بیمار بستگی دارد. در بیشتر موارد، پارگی دیسک کمر با روش های غیر جراحی قابل درمان است.
