دلایل بیرون زدگی دیسک گردن
بیرون زدگی دیسک گردن زمانی رخ می دهد که بخش داخلی نرم دیسک گردن (دیسک هایی که مهره های گردن را تحت فشار قرار می دهند) از لایه بیرونی سخت تر عبور کرده و به سمت کانال نخاعی گسترش می یابد. این می تواند منجر به فشار بر نخاع یا ریشه های عصبی شود و علائم مختلفی را ایجاد کند. عوامل متعددی می توانند در ایجاد بیرون زدگی دیسک گردن نقش داشته باشند:
سن: یکی از شایع ترین دلایل بیرون زدگی دیسک گردن ، روند طبیعی پیری است. با بالا رفتن سن، دیسک‌های ستون فقرات محتوای آب خود را از دست می‌دهند و انعطاف‌پذیری کمتری پیدا می‌کنند و در نتیجه بیشتر مستعد فتق می‌شوند.
تروما یا آسیب: آسیب یا ضربه ناگهانی به گردن، مانند تصادف رانندگی، سقوط یا آسیب ورزشی، می تواند به دیسک گردن آسیب برساند و منجر به بیرون زدگی یا بیرون زدگی شود.
کشیدگی مکرر: حرکات یا فعالیت های مکرر که گردن را تحت فشار قرار می دهد می تواند به تدریج دیسک ها را ضعیف کرده و به بیرون زدگی آنها کمک کند. این اغلب در افرادی دیده می شود که مشاغل یا سرگرمی هایی دارند که شامل بلند کردن اجسام سنگین، حرکات تکراری یا وضعیت نامناسب است.
ژنتیک: برخی افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ایجاد مشکلات دیسک، از جمله بیرون زدگی دیسک گردن داشته باشند.
سایر دلایل بیرون زدگی دیسک گردن
سیگار کشیدن: سیگار کشیدن با تسریع تخریب دیسک مرتبط است که می تواند خطر بیرون زدگی دیسک را افزایش دهد.
چاقی: اضافه وزن بدن می تواند فشار بیشتری بر ستون فقرات از جمله دیسک گردن وارد کند و خطر فتق دیسک را افزایش دهد.
بیماری دژنراتیو دیسک: این وضعیت شامل تجزیه تدریجی دیسک های ستون فقرات است. با انحطاط دیسک ها، در برابر بیرون زدگی آسیب پذیرتر می شوند.
تنگی کانال نخاعی: تنگی کانال نخاعی وضعیتی است که در آن کانال نخاعی باریک می‌شود و به نخاع و دیسک‌ها فشار وارد می‌کند. این افزایش فشار می تواند به بیرون زدگی دیسک کمک کند.
عوامل سبک زندگی: وضعیت نامناسب، سبک زندگی بی تحرک، و قدرت ناکافی مرکز بدن، همگی می توانند در طول زمان به مشکلات دیسک گردن کمک کنند.
سایر شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند آرتریت روماتوئید می تواند خطر بیرون زدگی دیسک گردن را افزایش دهد.
روشهای درمان
درمان این عارضه با توجه به دلایل بیرون زدگی دیسک کمر ارائه می شود.
مدیریت محافظه کارانه:
استراحت: درمان اولیه اغلب شامل استراحت و اجتناب از فعالیت هایی است که علائم را بدتر می کند.
داروها: مسکن‌های بدون نسخه (مانند ایبوپروفن) یا داروهای تجویزی ممکن است به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای بهبود وضعیت بدن، تقویت عضلات گردن و کاهش فشار روی عصب آسیب دیده به شما آموزش دهد.
بریس گردن: پوشیدن بریس نرم گردنی برای مدت کوتاهی ممکن است به کاهش حرکت گردن و کاهش درد کمک کند.
تزریق استروئید اپیدورال: پزشک متخصص ممکن است برای کاهش التهاب و درد، تزریق کورتیکواستروئید را در فضای اطراف نخاع انجام دهد.
مراقبت کایروپراکتیک یا درمان دستی: برخی از افراد از طریق تنظیمات کایروپراکتیک یا سایر درمان های دستی تسکین می یابند. ضروری است که با یک پزشک متخصص مشورت کنید.
کشش: کشش درمانی شامل کشش گردن برای کاهش فشار روی دیسک آسیب دیده است. این معمولاً تحت راهنمایی یک متخصص فیزیوتراپی انجام می شود.
اصلاح فعالیت: اجتناب از فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند، مانند بلند کردن اجسام سنگین یا نشستن طولانی مدت، می تواند به مدیریت درد و جلوگیری از آسیب بیشتر کمک کند.
گرما و سرما درمانی: استفاده از بسته های گرما یا سرما در ناحیه آسیب دیده می تواند به طور موقت درد و اسپاسم عضلانی را تسکین دهد.
شل کننده های عضلانی: در برخی موارد، داروهای شل کننده عضلانی ممکن است برای کاهش اسپاسم و درد عضلانی تجویز شود.
اگر درمان های محافظه کارانه تسکین کافی را ارائه نکند، ممکن است گزینه های تهاجمی تری در نظر گرفته شود:
عمل جراحی:
- دیسککتومی و فیوژن قدامی گردن (ACDF): این روش جراحی شامل برداشتن فتق دیسک و جوش دادن مهره های مجاور با پیوند استخوان یا ایمپلنت است.
- تعویض دیسک مصنوعی (ADR): در برخی موارد می توان از یک دیسک مصنوعی برای جایگزینی دیسک آسیب دیده استفاده کرد و حرکت در گردن را حفظ کرد.
- فورامینوتومی خلفی: این روش کم تهاجمی فضایی را که عصب از کانال نخاعی خارج می شود برای کاهش فشار بزرگ می کند.
جراحی معمولاً برای موارد درد شدید، نقایص عصبی، یا زمانی که درمان‌های محافظه‌کارانه نتوانسته‌اند تسکین دهند، اختصاص دارد.
بیشتر بخوانید :
